من و خدا

من و خدا ...

چرا دستمو رها کردی؟ چرا منو از آغوش امنت بیرون کردی؟ چرا دیگه تکیه گاهم نیستی؟ چرا دیگه حرفامو نمیشنوی؟ من بریدم، کم آوردم. تنهایی نمیتونم ادامه بدم. همه ی دلخوشیم بودنت بوده و هست. اون روز که توی بانک اشکهام جاری بود، توی اون حال بدیم گفتم که تنها دلخوشیم خدای بالای سرمه که دستمو گرفته. پس چرا الان رهاش کردی؟ مگه راحته هضم این همه مشکل. بازهم باید ۹ ماه دیگه کار کنم که بتونم بدهی بدم؟ بدهی که خودت میدونی حقم نیست؟ ۹ ماه دیگه کار کنم ب بدون اینکه بخوام هزار تومنی از اون حقوق رو برا خودم خرج کنم؟ آخه خوش مرام، کجای اینکار انصافه؟ من دقیقا از بنده هایی رکب خودردم که خیلی ادعا به حلال خوری و حضورت توی زندگیشون دارن. نکنه واقعا حق با اونهاست؟ تو خودت میدونی من واسه ذره ذره پولی که دارم بدست میارم ساعتها تلاش میکنم. من دیگه کم آوردم. به خودت قسم که سالم زندگی کردن سخته. من میخوام سالم باشم و سالم زندگی کنم، پس خودت درستش کن. خودت حل کن این مسأله رو. من نمیتونم در خونه ی کسی رو جز خودت بزنم. من مامان و بابا ندارم و قرار شد خودت هم برام مامان باشی و هم بابا و هوامو داشته باشی. این شد قول و قرارمون؟خدایا، به خدا کم آوردم. دیگه نه جسمم می‌کشه و نه روحم. خودت درستش کن + نوشته شده در سه شنبه بیست و نهم خرداد ۱۴۰۳ ساعت 4:35 PM توسط بنده خدا  |  من و خدا ...